Drie weken geleden viel zijn oog op een advertentie in de Dordrechtsche Courant waarin Fotohandel du Parant zijn nieuwe etalages aankondigde. Vanaf dat moment was het gedaan met de rust van Teunis Visser.

Iedere dag stond hij voor de etalage en keek naar de prachtige fototoestellen. Sommige hadden een indrukwekkende balg, maar er stond ook een enkele platencamera tussen. Teunis had echter oog voor één speciaal toestel dat op een plateautje stond en boven de andere toestellen uitstak. Een echte Leica. Iedere keer zuchtte hij diep als hij de camera zag.

De tekst gaat onder de advertentie verder.

Hij wilde de Leica zo graag hebben dat hij er 's nachts niet van kon slapen. Voor dag en dauw stond hij op en ging een uur eerder naar zijn werk dan normaal. Vanaf de Dubbeldamseweg, waar hij woonde, liep hij via de winkel van Du Parant naar zijn werk op de Spuiweg. Dat was een stukje om, maar als hij nou vroeg vertrok, dan had hij alle tijd om in de etalage kijken. Als hij van zijn werk naar huis ging, verliep het ritueel in omgekeerde volgorde. Dan was hij wel nerveuzer, want het zou kunnen dat de Leica was verkocht terwijl hij op zijn werk zat en het plateautje hem dan kaal aan zou staren.

De tekst gaat onder de foto verder.

De winkel van Du Parant. @ Regionaal Archief Dordrecht

Op een dag stond hij weer voor de etalage en kwam er iemand de winkel uit. 'Pardon mijnheer, ik zie u zo vaak voor de etalage staan, wilt u misschien binnen kijken?'
Teunis schrok hevig. Hij opende zijn mond, maar er kwamen geen woorden uit. Hoe zou hij tegen deze man kunnen zeggen dat hij nog nooit in zo'n deftige winkel was geweest? En bovendien was hij bang dat hij de Leica heel duur was. Hij had een spaarbankboekje met honderd gulden erop, maar zijn moeder had hem al als kind op het hart gedrukt voldoende geld te bewaren voor later. Hij wist niet precies wanneer 'later' zou zijn. Hij was nu bijna veertig jaar oud. Een man van middelbare leeftijd. Was het nu 'later' of duurde het nog even?

'Er is vanzelfsprekend geen verplichting,' zei de man vriendelijk en maakte een uitnodigend gebaar naar de open winkeldeur. Teunis stapte verlegen naar binnen. 'Zo dan,' zei de fotograaf hartelijk. 'Wat is het nu precies dat u steeds naar de etalage brengt?'

Een paar minuten later stond Teunis met de Leica in zijn handen en genoot. Mijnheer Du Parant kon er zo prachtig over vertellen. Kijk, als je op deze knop drukte, dan klapte de lens zo in het camerahuis. Is het geen wonder? Mijnheer zou het fototoestel met gemak kunnen meenemen in zijn binnenzak, merkte de fotograaf op. Had mijnheer een speciale bedoeling met het fototoestel? Misschien wilde hij buiten foto's maken van het natuurschoon of juist familieportretten binnen? Dat zou de zaak natuurlijk wel bemoeilijken, want dan moest mijnheer ook een flitsapparaat bedienen en daar was dit toestel niet zo geschikt voor.
'Buiten,' zei Teunis schor, terwijl hij als gebiologeerd naar de Leica bleef staren. Tegen niemand in het bijzonder vervolgde hij: 'Lena. Ik zou alleen maar foto's maken van Lena. En van mij. Van Lena en mij samen. In het park.'

De tekst gaat onder de foto verder.

De Singel. @ Regionaal Archief Dordrecht

Teunis schrok op uit zijn dromerijen toen mijnheer Du Parant zei: 'O, maar dat kan met deze Leica niet. Mijnheer zou dan een zogeheten zelfontspanner moeten hebben.'
'Een zelfontspanner?'
'Kijk, als mijnheer zelf ook op de foto wilt, wie gaat die foto dan maken? Dat moet dan een derde persoon zijn, begrijpt u?'
'Nee, geen derde persoon,' zei Teunis, krachtiger nu. 'Wat is de prijs van deze camera?'
Toen hij het bedrag hoorde, zette hij de Leica snel op de toonbank. Het was duidelijk dat zijn spaarbankboekje ver, ver tekort schoot en al zeker als er ook nog zo'n ontsnapper of ontspanner of hoe heet zo'n ding bij aangeschaft moest worden.

De fotograaf zag de teleurstelling op het gezicht van Teunis. 'Als het u te doen is om samen met uw vrouw op de foto…'
'Verloofde.'
'Neemt u mij niet kwalijk. Als u met uw verloofde gefotografeerd wilt worden, dan kan ik u natuurlijk zelf van dienst zijn. In de studio kan ik een prachtig portret maken van u en uw verloofde. U dient wel een afspraak te maken, want ik ben soms op pad om te fotograferen, ziet u.'

Teunis schuifelde naar de winkeldeur, zijn ogen nog gericht op de Leica die hij moest achterlaten. Wat had hij de camera graag in zijn bezit gehad. Wat zou Lena wel niet hebben gezegd? Ze had vast naar hem opgekeken, hem hebben beschouwd als…, als… als een man in bonis. Wat moest hij nu beginnen zonder camera? Dit was het object bij uitstek om het tussen hem en haar…
'Zegt u eens mijnheer, kan ik uw naam noteren in de agenda? U kunt dan thuis overleggen met uw verloofde of de datum u beiden schikt.'
Verschrikt opende Teunis de winkeldeur. 'Mijn verloofde…ja…' Hij stond nu in de deuropening, mompelde een groet en verdween haastig.
Voor het station op de Burgemeester de Raadtsingel stond hij stil, zijn hart ging als een razende tekeer. Lena en hij op de foto. O, als dat zou kunnen. Die du Parant dacht dat hij en Lena verloofd waren. Als hij toch maar eerst eens de moed had om haar aan te spreken.

Oude reclames in de krant, vraag en aanbod in de supermarkt, ingezonden mededelingen in het huis-aan-huisblad. De mooiste advertenties verdienen een verzonnen verhaal in onze rubriek Geblaat.